!قصو هڪ زوال پذير سماج جو
علي زاهد
اسان سنڌي ماڻهو به ڪيترا نه سادڙا آهيون، هش تي خوش ٿيڻ وارا ماڻهو، سدائين خيالن جا محل ٺاهڻ ۽ پلاءُ پچائڻ اسان جو محبوب مشغلو، چوندا وتندا آهيون ته ايشيا جي وڏي ۾ وڏي ڍنڍ، تنظيم ۽ ٻيو گهڻ ڪجهھ اسان وٽ آهي، ايئن هوندو پر ان وڏي ۾ وڏي ڍنڍ يعني منڇر ڍنڍ جو اڳوڻي ڇنڊڻ ۽ هاڻوڪي آر بي اوڊي جيڪو حشر ڪيو اهو ڀلا ڪنهن کان ڳجھو آهي؟ اها ڍنڍ جنهن ۾ ٻيڙين جا شهر آباد هوندا هئا، جتي ٻيڙين تي اسڪول، هوٽلون ۽ گهر آباد هوندا هئا، جتي ٻيڙين تي ميلا لڳندا هئا، جتي ٻيڙين تي ڄڃون وينديون هيون، جتي سائبيريا جي پکين جا اڻڳڻيا قسم سياري جي مند ۾ وسرام ڪندا هئا، جتي جي مڇي سڄي ملڪ ۾ ويندي هئي، جتي مهاڻن جي منهن تي مرڪون هونديون هيون ۽ اهي منظر ڪنهن رومانوي ناول جي منظر جو ڏيک ڏيندا هئا، جڏهن سرد رات ۾ ڪو مهاڻو دنگيءَ تي گهر ورڻ دوران گيت ڳائيندو هو ته:
